Κελυφωτό φιστίκι ΗΠΑ: Φορολογικές οι βάσεις της επιτυχίας στην Καλιφόρνια

Μετά την ιστορία της Paramount Farms που παρουσίασα σε προηγούμενο δημοσίευμα, αναρωτήθηκα τι γίνεται με το νερό στην κοιλάδα San Joaquin, χωρίς να καταλήξω ακόμα, και γιατί μπορεί ένας επιχειρηματίας να επενδύσει σε γεωργικές εκτάσεις τη στιγμή που όλοι θεωρούν την γεωργία έναν επισφαλή επιχειρηματικό τομέα. Βρήκα τελικά το μυστικό στο άρθρο "Τα φιστίκια της Καλιφόρνια: το παρόν και το μέλλον" που είχαμε πει ότι περιέχεται στο νούμερο 3 από το 1999, του ενημερωτικού NUCIS που εξέδιδε το δίκτυο FAO/CIHEAM.
Τα άρθρο παρουσίασε ο/η Louise Ferguson, ο ίδιος άνθρωπος που καθοδήγησε και τον Juan Bravo και την Laura Pedrosa de Bravo από την Aργεντινή για να φτιάξουν την Frutos del Sol S.A.
Το ενδιαφέρον για τα κελυφωτά φιστίκια ήταν πολύ μικρό πριν το 1970" λέει ο Ferguson. Η ποικιλία "Κέρμαν" είχε βρεθεί από το 1957 και από τις αρχές του 1970 το Πανεπιστήμιο του Davis είχε πολλά στοιχεία για την οικονομική βιωσιμότητα της καλλιέργειας στην περιοχή της κοιλάδας San Joaquin όπου μόλις είχε ολοκληρωθεί και το αρδευτικό έργο για την άρδευση της νότιο-δυτικής πλευράς της κοιλάδας. Επιπρόσθετα το οικονομικό κλίμα ήταν ευνοϊκό για την ανάπτυξη της καλλιέργειας η οποία θέλει 7 έως 10 χρόνια για να παράγει και έχει κόστος εγκατάστασης της τάξης των 2.640 δολλαρίων το στρέμμα. Ένας καλός παραγωγός θέλει 8 χρόνια για να αποπληρώσει αυτό το κόστος. Παρόλα αυτά το φορολογικό σύστημα εκείνη την εποχή επέτρεπε στους παραγωγούς να αφαιρούν κάθε χρόνο από το φορολογητέο εισόδημα το κόστος εγκατάστασης της καλλιέργειας.
Αρα, μια παραγωγική ποικιλία, καλό κλίμα και άρδευση, έρευνα και τεχνολογία και το κυριότερο ένα ευνοϊκό για επενδύσεις φορολογικό σύστημα, έδωσαν την πρώτη ώθηση. Το φορολογικό σύστημα ενθάρρυνε τις επενδύσεις στα κελυφωτά φιστίκια με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μεγάλες επιχειρηματικές συνεργασίες που εγκαταστάθηκαν σε μεγάλες εκτάσεις. Εκεί δεν ξεχωρίζουν κατά κύριο επάγγελμα ή όχι. Αναλογιστείτε ότι στην Καλιφόρνια που παράγει το 20% της παγκόμιας παραγωγής υπάρχουν 600 παραγωγοί κελυφωτού φιστικιού, δηλαδή 100 παραπάνω από όσους φαίνεται να έχει η Αίγινα που παράγει 500 τόνους !!!
Τα παραπάνω εξηγούν και το γεγονός ότι οι κυριότεροι παραγωγοί και μεταποιητές της Καλιφόρνια, όπως η Paramount Farms, η Primex και η Setton Farms, δεν είναι παρά εταιρείες κάποιων μεγαλύτερων πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων.
Έχω την εντύπωση ότι και η Frutos del Sol S.A. στην Αργεντινή έκανε χρήση παρόμοιας φορολογικής νομοθεσίας.
Για το πως χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ το σύστημα φορολόγησης ως εργαλείο ανάπτυξης και για την ενίσχυση κλάδων παραγωγής του αγροτικού τομέα βλέπουμε και με την Williamson Act. (δείτε σε αυτό το άρθρο του περιοδικού Farm News (08/2009) της κοινότητας του Kern (California) στα αγγλικά.)
Με αυτήν την πράξη οι ιδιοκτήτες γης υπογράφουν συμβόλαια με την κοινότητα στα οποία συμφωνούν να διατηρήσουν την αγροτική τους παραγωγή για τουλάχιστον 10 χρόνια. Η κοινότητα συμφωνεί να φορολογήσει την γη βασιζόμενη είτε στην αγροτική παραγωγή, είτε στην αξία κτήσης της γης (με την πρόταση 13) είτε με την σημερινή της εμπορική αξία, όποια απο τις τρεις είναι μικρότερη. Με αυτόν τον τρόπο συμφέρει τους ιδιοκτήτες γης να την νοικιάζουν με μικρότερο ενοίκιο σε αγρότες και τους αγρότες να συνεχίζουν να παράγουν σε αυτές.


Σχετικοί και μη, χύδην συνειρμοί.
Διαβάστε τώρα και τι προβλέπει ο ελληνικός φορολογικός νόμος σχετικά με την φορολόγηση των αγροτών και τη σχέση πραγματικών λογιστικών δεδομένων (που όλοι έχουμε) με τα αντικειμενικά κριτήρια και θα καταλάβετε γιατί το αναφέρω. Το μεγαλύτερο από τα δύο φορολογείται στην χώρα μας, που μας θεωρεί όλους κλέφτες γιατί δεν μπορεί να ελέγξει (τεκμήριο της ενοχής). Όσο για τα ενοίκια της γης ο φόρος που πληρώνουν οι ιδιοκτήτες που τα δηλώνουν είναι πολύ μεγαλύτερος από την μείωση φόρου που κερδίζουν οι αγρότες, με αποτέλεσμα να μην συμφέρει κανέναν ούτε να τα καλλιεργήσει, ούτε να τα νοικιάσει ούτε να τα δηλώσει. Μόνο ίσως τον 65χρονο παππού ή γιαγιά συνταξιούχο του ΟΓΑ που δεν πιάνει με τίποτα την κλίμακα. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τόσα χρόνια ενισχύσεων εγκατάστασης για νέους γεωργούς δεν έχουν αλλάξει καθόλου την ηλικιακή σύνθεση των αρχηγών γεωργικών εκμεταλλέυσεων.
Από την άλλη, η αγορά καινούργιων πολυτελών τζίπ από τις επιχειρήσεις θεωρείται αναπτυξιακή επένδυση των εισπράξεων (και δανεικών) ενώ για τους αγρότες η αγορά ενός μεταχειρισμένου εξοπλισμού γιατί δεν αντέχουν για καινούργιο (θέμα βιωσιμότητας λόγω μεγέθους εκμεταλλεύσεων) δεν εκπίπτει από το "αντικειμενικό" καθαρό γεωργικό εισόδημα !!!!
Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να αλλάξουν αν πραγματικά θέλουμε να αντιστρέψουμε την πορεία από ύφεση σε ανάπτυξη με σταθερές μακροχρόνια παραγωγικές βάσεις (όχι με οικοδομές).